Eğer 2 gün sonra öleceğimden emin olsam;ilk günü bütün teçhizatımı hazırlamaya ayırırdım.
İkinci gün giyinip, kuşanıp,
bütün alet edevatımı alıp,
eşimle, çocuklarımla vedalaşıp
kendimi şehrin sokaklarına
otobanlarına vururdum.
Yüzüme savaş boyalarımı sürmezdim
ki çakılmasın...
Sonra
zengin, fakir, uygar, ilkel, varoş
karşıma çıkan saygısızların, ayıların,
düşüncesizlerin, bozuk ve dik bakışlıların,
zamanında bana madik atanların,
hakkımı vermeyenlerin,
geçerken omuzunu sürten duyarsızların ve terbiyesizlerin
hepsini bir bir tekme-tokat, taş sopa, pala,
hatta tabancayla vurur vurur geçerdim.
Gücüm bitene kadar adam temizlerdim.
ve bunu zevkle yaparken de
son kez gözlerine baktığım bütün ayılara
ana-avrat düz giderdim ki
gittiği yerde sözlerim ona Vahşetin Senfonisi olsun!
sonsuzda hep bunu dinlesin dinlesin
hırstan daha da gebersin!..
Tamamen tükendiğimde,
bu ayıların ellerinde son nefesimi vermemek için
eve dönmeden
kendimin fişini de çekerdim
beni bulamayacakları bir yerde
hepsinden uzak
huzurla son nefesi verirdim.
Ömer Dalman (Temmuz 2007)
www.antoloji.com/omer_dalman
2 yorum:
klas sözler, etkileyici tavır. bir adım ötesi sebepsiz şiddet, aynı "elephant" filmindeki gibi.
insanın doğasında ayılık olduğuna göre ayılığa gıcık olmak da en doğal tepkilerden. eğer ben de 2 günüm kaldığını duysam az daha politik olmakla beraber benzer hedefleri indirir, kalanlara bir nebze daha fazla nefes alacakları ortamı bırakmaya çalışırdım. bu arada istanbul seyahatim de enteresan olmadı diil. bir de seni göreydim tam olacaktı.
Vay kardeşim, şeref verdin! Evet seninki daha dengeli bir tepki planlaması içinde olmuş.
Bu arada İstanbul karışık bir şehir yahuuuu. Önceden haber olmayınca gerçekten işler zincirleme karışabiliyor da ondan seninle sürtüşemedik hissel ve tensel.
Yorum Gönder