Ölümüne

Ölümüne sevdim
ölümüne yürüdüm aşkın üstüne
ölümüne ağladım
hırpalandım.

ölümüne koştum
yürüdüm
ölümüne kaldırdım ağırlıkları

ne oldu şimdi?
ölümüne mutlu muyum?
ya da hiç sormamam mı lazımdı?..

Ölümüne düşündüm
ölümüne kapandım içime
ölümüne dizdim peşpeşe
birbirinden güzel fikirleri.
Ölümüne daldım dizelerin dibine,
satırların sonlarına
ölümüne vurdum.

ne oldu şimdi?
mutlu muyum ölümüne?..
ya da hiç sormamam mı lazımdı?..

Ölümüne sevdim yaptığım işleri
değiştirdim zaman zaman
yenilendim çünkü
edemedim aynı durumda, aynı yerde
ama vallahi de
ölümüne verdim kendimi.

ne oldu şimdi?
mutlu muyum ölümüne?
göğe mi erdi başım?
Yoksa hepsinden geçtim de
ölümüne mi yaklaştım ölüme?

Affet beni ne olur...
Belki de hiç sormamam lazımdı
ama sordum...
çok geç...

ölümüne...


Ömer Dalman (10.02.2009)
www.antoloji.com/omer_dalman